کرگدن جوان، تنهایی توی جنگل می رفت. دم جنبانکی که همان اطراف پرواز میکرد، او را دید و از او پرسید که چرا تنهاست…
گاهی دلم می خواهد خودم را بغل کنم،
ببرم بخوابانمش!
لحاف را بکشم رویش!
دست ببرم لای موهایش و نوازشش کنم!
حتی برایش لالایی بخوانم،
وسط گریه هایش بگویم:
غصه نخور خودم جان!
درست می شود! درست می شود!
اگر هم نشد به جهنم…
تمام می شود!
بالاخره تمام می شود…
برای من
دوست داشتن
آخرین دلیل دانایی است
اما هوا همیشه آفتابی نیست
عشق همیشه علامت رستگاری نیست
و من گاهی اوقات مجبورم
به آرامش عمیق سنگ حسادت کنم
چقدر خیالش آسوده است
چقدر تحمل سکوتش طولانی ست
چقدر…
به سلامتی آدمایی که وقتی میفهمن چقدر دوسشون داری ، بازم آدم میمونن …
به سلامتی اونایی که خیلی تنهان ؛ نه که نمیتونن با کسی باشن ، فقط دلشون نمیخواد با هرکسی باشن …
سلامتی دلامون که دلتنگ کسایی میشن که اصلا نمیدونن دل چیه …
به سلامتی خودم که مخاطب خاصِ هیچکس نیستم . . .
کرگدن جوان، تنهایی توی جنگل می رفت. دم جنبانکی که همان اطراف پرواز میکرد، او را دید و از او پرسید که چرا تنهاست…
ادامه مطلب ...